മൈ സ്പീച് ഫോര് വാലി എ കളിളിന്റാദ് (ദി ഹൌസ് ഓഫ് പീസ്)
life
An Inspirational Talk
Janet S. Braza
Thursday, March 25, 2010
Walay a Kalilintad
Baloi, Lanao del Norte
Most Reverend Bishop Edwin dela Pena, Fr Reverend Jovit Malinao, to our honored graduates, of the Walay a Kalilintad, Franciscan, Prelature of Marawi in Baloi, good morning. And also to the visitors, parents of the graduating class 2009-2010. Maayong buntag kanatong tanan. Maayong Baloi!
Aking taos pusong pasasalamat sa pag-iimbita ni Fr. Jovit na maging guest speaker niyo dito ngayon sa 25 -na- magigiting, masusunurin at mababait na mga bata na papaso ngayong araw na ito.
I am so happy to see you graduates --wearing your white dresses and caps in your head for the first time. Maybe your parents are so proud seeing you with your ayos today, the girls are well hairdoed, the boys are well-groomed and you are all beautiful and handsome to look at. Your parents have three more times to dress you like that so soon.
First, nakulbaan ko nang ni request ni Fr. Jovit na maging guest speaker na magbibigay pugay at magbibigay ng inspirational talk para ninyo dito ngayon kasi marami namang pwede niyang imbitahin ngunit ang sabi ni Fr. Jovit, “– ‘di ikaw na ang maging guest speaker namin para maging inspired ang mga bata.”
Wala kasi akong pwedeng ihaharap sa inyo; hindi kasi ako isang doctor o abogado o ehinyero nga ma lang na pwede magbibigay pugay sa inyo ngayon. Kasi po, isa lamang akong hamak na media sa prensa at hindi sikat na pintor ng ating bansa.
Two years ago, masayang masaya po ako na naimbita dito bilang media na magka-cover sa mga graduates na katulad niyo but I was in the last pew watching not just the graduates but all the people involved in the occasion. Today, I am here in front of you to give you an inspirational talk. Na ikinagalak ko pong magsasabi sa inyo na ang Walay a Kalilintad Prep-School is one of the kindergarten schools sa ating bansa na nag-uugnay ng tunay na Kaayusan at Kapayapaan sa iisang pook tulad nitong Baloi.
Ito lang po ang eskwelahana na if wala ko masayop na nag served ng example how we people can create and motivate a peaceful community. This is in fact the brainchild of our dear bishop, Most Reverend Bishop Edwin. (Bigyan po natin ng palakpakan si Bishop Edwin.)
To the parents, sending your children here to Walay a Kalilintad is the Bishop dream to continue a spontaneous peace having this; mas maayos at masaya tayong lahat na nagtitipon dito at nagka sabot di ba?
Sana po mas marami pa ang mag-enroll dito sa Walay sa susunod na pasukan. Maganda ang classrooms natin saka very unique pa ang playground ng mga bata, deni-design sigurado ang safety ng mga anak niyo kasi po sa nakikita niyo po iba doon sa mga siyudad na ang mga playground nila ay semento, dito iba po, talagang playground. it is planted with vermuda grass. Ini-encourage ko po kayong imbitahin dito ang mga anak ng neighbors niyo, kaibigan niyo at kamag-anak niyo na dito sa Walay a Kalilintad niyo ipadala ang inyong mga anak, ang nalalaman ko po ay merong dalawang guro dito isa po sa Madrasah at isa sa Academia. Saka po para makapag-request tayo sa DepEd na meron silang ipadalang guro dito kasi po maganda ang inyong eskwelahan.
So soon pag merong budget ang mga simbahan na nag-uugnay dito, nais ko pong palitan ng totoong mural painting ang background ng playground ng mga bata. Nag ooffer po ako ng summer classes dito sa Walay a Kalilintad ng basic art class iyon po pag gusto niyo. Gustong-gusto po ni Fr. Jovit ang merong ganuon art summer class dito. (Palakpakan po para kay Fr. Jovit). Baka gusto din ni Bishop Edwin, di po ba, Bishop?
Both Muslim and Christian bearing their names of their different religions in one roof that have the same purpose seeking peace and achieving it, congratulations po! Sana, ganito lahat saang mang sulok dito sa Norte o sa Sur o kahit na saang pook ng Pinas. Sana makararating ito sa kaukulan para gagaya silang lahat sa inyo.
As media sa prensa, gusto ko pong sumulat tungkol sa mga bata, na lahat ng bata ay may kanya kanyang kahon na gasa or gift or __________(Meranao) para tanggapin, usisahin, tignan kung anong laman ang nasa loob ng kahon at kung papaano ba ito gagamitin sa maliwalas at s ikabubuti po sa may-ari ng gift at sa paano niya i-- share ito sa kapwa.
Marami kasi tayong gifts na bigay ng Panginoon lahat tayo binigyan niya pantay-pantay as we are all children of God.
Kaya lang marami sa atin ay hinde kuntento sa natanggap na gift, merong hinde satisfied meron ding hinde alam kung papaano gagamitin kasi po walang sapat na kakayahn o kaalaman na ito ay matunton o magamit natin.
Lahat po ng bata dito sa Walay a Kalilintad ay merong gifts..ang gifts na ito ay ang kanya-kanyang talent na meron kayo. May maronong kumanta, umindak pag may tugtugin, magaling sumayaw, nindot kaayo mo acting…dali makamemorized, og naa say uban nga tahimik lang sa daplin, at alam ba ninyo na ang pagiging tahimik ay isa ring talent –he/she will be a good listener someday, pwede siyang maging good leader dito sa lugar ng Baloi o di ba maging fortunate na Presidente ng Pilipinas.. –di kasi natin alam kung anong naghintay sa atin..kung ano ang ibinigay ng Panginoon maybe kulang pa ang ating kaalaman na matunton o makamit ang ibinigay ng Panginoon o Allah sa atin. That is why sabi ko na meron pang tatlong beses na magmarcha papaso kayo na suot ang toga.
Pagkatapos ng pagtotoga niyo maaari na kayong mag asawa ng kahit sinong gusto niyo. Bakit sinasabi kong kahit sino? Kasi po natunton na ninyo ang inyong gift.
Meron po akong kwento para sa inyo.
Si Adonis at Brenda (Replace to Ali and Brenda)
Ali and Brenda are among the pupils of a remote multigrade school. At first their dreams were simply to finish elementary education so they will not end up cultivating and selling vegetables like most people they know. Now, Ali dreams of becoming an engineer and Brenda of becoming a teacher. There are hopes lingers to each of them.
In the cities, lack of interest and penchant for playing hooky and computer games are usually the culprits why pupils drop out of school, in far flung places like this poverty and far distances between homes and schools keep children away from school. But for Ali, these constrains are considered challenges to overcome. These children (Ali and Brenda) are pinning their hopes on having a bright future through education. Ali is the fifth child in a brood of 11. his parents, Abdullah and Nenita are both farmers.
Ali recalled that it was mot easy to finish elementary schooling.
“Noong nasa Grade 1 hanggang Grade 4 po ako, akala ko hinde ko matatapos ang elementary dahil walang grade 5 at 6 doon sa lugar namin. At malayong-malayo pa ang elementary school kahit maglalakad ako ng dalawa o apat na oras araw araw kakayanin ko po.”
So each school day, Ali would wake up at 4:00 a.m. to prepare his pack lunch. After taking a bath, he started hiking at %:30. it would take him two hours to reach his school.
Because walking is the usual fare for Ali and most of his classmates, they judged distances in a unique way. to them, a place was far if it was not visible with naked eye, otherwise it was considered near, even if they had to hike it two hours to reach the place.
Ali has now set his sights on a higher goal after finishing elementary. Not even the difficulties he had gone through and those he would likely to face in the future can deter him to aspire for higher education.
“Ngayon, gusto ko nang makatapos ng haiskul. Tapos, mag-aaral pa ako. Gusto kong maging mechanical engineer. Gusto kong mag-assemble ng sarili kong sasakyan para may magamit ako sa bundok. Gusto ko ring tumulong sa mga kapatid ko para gumanda rin ang kanilang mga buhay.,” he said. Ali believes he can achieved his ambition.
“Marami akong natutunan dito sa prep-school. Magagaling magturo ang mga titser namin. Saka, palagi nila kaming pinaaalahang mag-aral nag mabuti at magtapos ng kurso.” Ali said.
Brenda Dapyawen has her own story to tell.
Unlike Ali, Brenda lives near the school. Two of her five siblings are also studying at the same school. Two of her five siblings are also studying at the same school. Her Father Mario, 36, is a jeepney driver while her mother, Leonarda, 30, is a vegetable vendor.
“Noon gusto ko lang makatapos ng elementarya. Tapos, plano kong magtrabaho bilang taga-tinda ng gulay sa palengke kagaya ng nanay ko,” she said. “Nag-iba ang aking plano noong nakilala ko si Mrs Lolita Laruan, ang aming prep-school titser. Siya ay mabait, maunawain, magaling at matulungin. Gusto kong maging kagaya niya,” she said.
To achieve her dreams, Brenda uses wisely the time she saves by not having to walk for hours like her classmates.
“Pinag-iigihan ko ang aking pag-aaral. Nakakahiya naman kung hindi ko gagawin ito eh. Nakakalamang na kasi ako sa aking mga kaklase. Kailangan pa nilang umakyat ng bundok at maglakad ng maraming oras para makarating sa eskwelahan.”
Brenda is also aware that the work of a teacher especially a multi-grade one, is difficult.
“Mahirap magturo ng mga bata. Ang dami-dami pang inihandang gamit sa pagtuturo. Pero, masarap naman ang pakiramdam kapag natuto ang mga bata,” Brenda said.
Their Prep-School and Multi-grade Demo School has affected the lives of Ali and Brenda in different yet similar ways – the school has given them both the hope to achieve their dreams. ( Asian Institute of Journalism and Communication)
Isa ko pong dream ang mayroong katulad nito na paaralan sa amin sa Iligan..na magsasaad ng culture of peace and illustration to the adults that children can make peace in their simple ways by mingling their playmates with joy and compatibility. So, pwede pala tayo ding mga adults di ba? Kasi po kayang-kaya ng mga bata to have a peaceful community eh, mga bata nga lang sila. Kaya po, gusto ko ring merong katulad nito lahat ng mga community sa atin specially dito sa Mindanao.
An Inspirational Talk
Janet S. Braza
Thursday, March 25, 2010
Walay a Kalilintad
Baloi, Lanao del Norte
Most Reverend Bishop Edwin dela Pena, Fr Reverend Jovit Malinao, to our honored graduates, of the Walay a Kalilintad, Franciscan, Prelature of Marawi in Baloi, good morning. And also to the visitors, parents of the graduating class 2009-2010. Maayong buntag kanatong tanan. Maayong Baloi!
Aking taos pusong pasasalamat sa pag-iimbita ni Fr. Jovit na maging guest speaker niyo dito ngayon sa 25 -na- magigiting, masusunurin at mababait na mga bata na papaso ngayong araw na ito.
I am so happy to see you graduates --wearing your white dresses and caps in your head for the first time. Maybe your parents are so proud seeing you with your ayos today, the girls are well hairdoed, the boys are well-groomed and you are all beautiful and handsome to look at. Your parents have three more times to dress you like that so soon.
First, nakulbaan ko nang ni request ni Fr. Jovit na maging guest speaker na magbibigay pugay at magbibigay ng inspirational talk para ninyo dito ngayon kasi marami namang pwede niyang imbitahin ngunit ang sabi ni Fr. Jovit, “– ‘di ikaw na ang maging guest speaker namin para maging inspired ang mga bata.”
Wala kasi akong pwedeng ihaharap sa inyo; hindi kasi ako isang doctor o abogado o ehinyero nga ma lang na pwede magbibigay pugay sa inyo ngayon. Kasi po, isa lamang akong hamak na media sa prensa at hindi sikat na pintor ng ating bansa.
Two years ago, masayang masaya po ako na naimbita dito bilang media na magka-cover sa mga graduates na katulad niyo but I was in the last pew watching not just the graduates but all the people involved in the occasion. Today, I am here in front of you to give you an inspirational talk. Na ikinagalak ko pong magsasabi sa inyo na ang Walay a Kalilintad Prep-School is one of the kindergarten schools sa ating bansa na nag-uugnay ng tunay na Kaayusan at Kapayapaan sa iisang pook tulad nitong Baloi.
Ito lang po ang eskwelahana na if wala ko masayop na nag served ng example how we people can create and motivate a peaceful community. This is in fact the brainchild of our dear bishop, Most Reverend Bishop Edwin. (Bigyan po natin ng palakpakan si Bishop Edwin.)
To the parents, sending your children here to Walay a Kalilintad is the Bishop dream to continue a spontaneous peace having this; mas maayos at masaya tayong lahat na nagtitipon dito at nagka sabot di ba?
Sana po mas marami pa ang mag-enroll dito sa Walay sa susunod na pasukan. Maganda ang classrooms natin saka very unique pa ang playground ng mga bata, deni-design sigurado ang safety ng mga anak niyo kasi po sa nakikita niyo po iba doon sa mga siyudad na ang mga playground nila ay semento, dito iba po, talagang playground. it is planted with vermuda grass. Ini-encourage ko po kayong imbitahin dito ang mga anak ng neighbors niyo, kaibigan niyo at kamag-anak niyo na dito sa Walay a Kalilintad niyo ipadala ang inyong mga anak, ang nalalaman ko po ay merong dalawang guro dito isa po sa Madrasah at isa sa Academia. Saka po para makapag-request tayo sa DepEd na meron silang ipadalang guro dito kasi po maganda ang inyong eskwelahan.
So soon pag merong budget ang mga simbahan na nag-uugnay dito, nais ko pong palitan ng totoong mural painting ang background ng playground ng mga bata. Nag ooffer po ako ng summer classes dito sa Walay a Kalilintad ng basic art class iyon po pag gusto niyo. Gustong-gusto po ni Fr. Jovit ang merong ganuon art summer class dito. (Palakpakan po para kay Fr. Jovit). Baka gusto din ni Bishop Edwin, di po ba, Bishop?
Both Muslim and Christian bearing their names of their different religions in one roof that have the same purpose seeking peace and achieving it, congratulations po! Sana, ganito lahat saang mang sulok dito sa Norte o sa Sur o kahit na saang pook ng Pinas. Sana makararating ito sa kaukulan para gagaya silang lahat sa inyo.
As media sa prensa, gusto ko pong sumulat tungkol sa mga bata, na lahat ng bata ay may kanya kanyang kahon na gasa or gift or __________(Meranao) para tanggapin, usisahin, tignan kung anong laman ang nasa loob ng kahon at kung papaano ba ito gagamitin sa maliwalas at s ikabubuti po sa may-ari ng gift at sa paano niya i-- share ito sa kapwa.
Marami kasi tayong gifts na bigay ng Panginoon lahat tayo binigyan niya pantay-pantay as we are all children of God.
Kaya lang marami sa atin ay hinde kuntento sa natanggap na gift, merong hinde satisfied meron ding hinde alam kung papaano gagamitin kasi po walang sapat na kakayahn o kaalaman na ito ay matunton o magamit natin.
Lahat po ng bata dito sa Walay a Kalilintad ay merong gifts..ang gifts na ito ay ang kanya-kanyang talent na meron kayo. May maronong kumanta, umindak pag may tugtugin, magaling sumayaw, nindot kaayo mo acting…dali makamemorized, og naa say uban nga tahimik lang sa daplin, at alam ba ninyo na ang pagiging tahimik ay isa ring talent –he/she will be a good listener someday, pwede siyang maging good leader dito sa lugar ng Baloi o di ba maging fortunate na Presidente ng Pilipinas.. –di kasi natin alam kung anong naghintay sa atin..kung ano ang ibinigay ng Panginoon maybe kulang pa ang ating kaalaman na matunton o makamit ang ibinigay ng Panginoon o Allah sa atin. That is why sabi ko na meron pang tatlong beses na magmarcha papaso kayo na suot ang toga.
Pagkatapos ng pagtotoga niyo maaari na kayong mag asawa ng kahit sinong gusto niyo. Bakit sinasabi kong kahit sino? Kasi po natunton na ninyo ang inyong gift.
Meron po akong kwento para sa inyo.
Si Adonis at Brenda (Replace to Ali and Brenda)
Ali and Brenda are among the pupils of a remote multigrade school. At first their dreams were simply to finish elementary education so they will not end up cultivating and selling vegetables like most people they know. Now, Ali dreams of becoming an engineer and Brenda of becoming a teacher. There are hopes lingers to each of them.
In the cities, lack of interest and penchant for playing hooky and computer games are usually the culprits why pupils drop out of school, in far flung places like this poverty and far distances between homes and schools keep children away from school. But for Ali, these constrains are considered challenges to overcome. These children (Ali and Brenda) are pinning their hopes on having a bright future through education. Ali is the fifth child in a brood of 11. his parents, Abdullah and Nenita are both farmers.
Ali recalled that it was mot easy to finish elementary schooling.
“Noong nasa Grade 1 hanggang Grade 4 po ako, akala ko hinde ko matatapos ang elementary dahil walang grade 5 at 6 doon sa lugar namin. At malayong-malayo pa ang elementary school kahit maglalakad ako ng dalawa o apat na oras araw araw kakayanin ko po.”
So each school day, Ali would wake up at 4:00 a.m. to prepare his pack lunch. After taking a bath, he started hiking at %:30. it would take him two hours to reach his school.
Because walking is the usual fare for Ali and most of his classmates, they judged distances in a unique way. to them, a place was far if it was not visible with naked eye, otherwise it was considered near, even if they had to hike it two hours to reach the place.
Ali has now set his sights on a higher goal after finishing elementary. Not even the difficulties he had gone through and those he would likely to face in the future can deter him to aspire for higher education.
“Ngayon, gusto ko nang makatapos ng haiskul. Tapos, mag-aaral pa ako. Gusto kong maging mechanical engineer. Gusto kong mag-assemble ng sarili kong sasakyan para may magamit ako sa bundok. Gusto ko ring tumulong sa mga kapatid ko para gumanda rin ang kanilang mga buhay.,” he said. Ali believes he can achieved his ambition.
“Marami akong natutunan dito sa prep-school. Magagaling magturo ang mga titser namin. Saka, palagi nila kaming pinaaalahang mag-aral nag mabuti at magtapos ng kurso.” Ali said.
Brenda Dapyawen has her own story to tell.
Unlike Ali, Brenda lives near the school. Two of her five siblings are also studying at the same school. Two of her five siblings are also studying at the same school. Her Father Mario, 36, is a jeepney driver while her mother, Leonarda, 30, is a vegetable vendor.
“Noon gusto ko lang makatapos ng elementarya. Tapos, plano kong magtrabaho bilang taga-tinda ng gulay sa palengke kagaya ng nanay ko,” she said. “Nag-iba ang aking plano noong nakilala ko si Mrs Lolita Laruan, ang aming prep-school titser. Siya ay mabait, maunawain, magaling at matulungin. Gusto kong maging kagaya niya,” she said.
To achieve her dreams, Brenda uses wisely the time she saves by not having to walk for hours like her classmates.
“Pinag-iigihan ko ang aking pag-aaral. Nakakahiya naman kung hindi ko gagawin ito eh. Nakakalamang na kasi ako sa aking mga kaklase. Kailangan pa nilang umakyat ng bundok at maglakad ng maraming oras para makarating sa eskwelahan.”
Brenda is also aware that the work of a teacher especially a multi-grade one, is difficult.
“Mahirap magturo ng mga bata. Ang dami-dami pang inihandang gamit sa pagtuturo. Pero, masarap naman ang pakiramdam kapag natuto ang mga bata,” Brenda said.
Their Prep-School and Multi-grade Demo School has affected the lives of Ali and Brenda in different yet similar ways – the school has given them both the hope to achieve their dreams. ( Asian Institute of Journalism and Communication)
Isa ko pong dream ang mayroong katulad nito na paaralan sa amin sa Iligan..na magsasaad ng culture of peace and illustration to the adults that children can make peace in their simple ways by mingling their playmates with joy and compatibility. So, pwede pala tayo ding mga adults di ba? Kasi po kayang-kaya ng mga bata to have a peaceful community eh, mga bata nga lang sila. Kaya po, gusto ko ring merong katulad nito lahat ng mga community sa atin specially dito sa Mindanao.
Comments